بدبینى

نوع مقاله : تخصصی

نویسنده

چکیده

تعریف بدبینى
در تعریف بدبینى گفته اند:
بدبینى باورى است که همه چیزها را بد مى داند و در مسیر بدتر شدن یا به غلبه نهایى شر بر خیر معتقد است. بدبینى نقطه مقابل خوش بینى است; باور به این که اشیاء على العموم خوب و مطلوبند. بدبینى فلسفى میلى به قبول این باور است که زندگى داراى ارزش منفى است یا این که این جهان در بدترین شکل ممکن است. بدبینى فلسفى به ویژه به فلسفه آرتور شوپنهاور اشاره دارد.1
بدبینى اشاره به رهیافتى است در قبال حیات که از خود ناامیدى نشان مى دهد, یک دیدگاه عام و سربسته مبنى بر این که رنج و شر در امور انسان غالب است. بدبینى نقطه مقابل خوش بینى است که مشعر است بر این که در مجموع توازنى از خیر و لذت و جود دارد و یا حداقل در درازمدت پیروزى از آن خیر است.2
بدبینى عبارت است از :1 . تمایل به ابراز دیدگاه منفى یا ناخرسندانه یا اتخاذ تیره ترین دیدگاه ممکن; 2 . این آموزه یا اعتقاد که جهان فعلى بدترین جهان هاى ممکن است و این که همه چیز نهایتاً میل به شر دارد; 3 . این آموزه یا اعتقاد که شرور جهان بر خیرات آن مى چربند.3
تمایل به تأکید بر امکانات, شرایط و جنبه هاى نامطلوب و یا انتظار بدترین پیامدهاى ممکن.4

عنوان مقاله [English]

بدبینى

نویسنده [English]

  • Gholam husein Tavakoli
چکیده [English]

تعریف بدبینى
در تعریف بدبینى گفته اند:
بدبینى باورى است که همه چیزها را بد مى داند و در مسیر بدتر شدن یا به غلبه نهایى شر بر خیر معتقد است. بدبینى نقطه مقابل خوش بینى است; باور به این که اشیاء على العموم خوب و مطلوبند. بدبینى فلسفى میلى به قبول این باور است که زندگى داراى ارزش منفى است یا این که این جهان در بدترین شکل ممکن است. بدبینى فلسفى به ویژه به فلسفه آرتور شوپنهاور اشاره دارد.1
بدبینى اشاره به رهیافتى است در قبال حیات که از خود ناامیدى نشان مى دهد, یک دیدگاه عام و سربسته مبنى بر این که رنج و شر در امور انسان غالب است. بدبینى نقطه مقابل خوش بینى است که مشعر است بر این که در مجموع توازنى از خیر و لذت و جود دارد و یا حداقل در درازمدت پیروزى از آن خیر است.2
بدبینى عبارت است از :1 . تمایل به ابراز دیدگاه منفى یا ناخرسندانه یا اتخاذ تیره ترین دیدگاه ممکن; 2 . این آموزه یا اعتقاد که جهان فعلى بدترین جهان هاى ممکن است و این که همه چیز نهایتاً میل به شر دارد; 3 . این آموزه یا اعتقاد که شرور جهان بر خیرات آن مى چربند.3
تمایل به تأکید بر امکانات, شرایط و جنبه هاى نامطلوب و یا انتظار بدترین پیامدهاى ممکن.4

1. "Pessimism" www. en. wikipedia. org/wiki/pessimism.
2. "pessimism" www.4, 1911 encyclopedia. org/p/pe/pssimism. htm.
3. Dictionary of the English Language, forth edition (Houghon Mifin Company, 2000).
4. Merriam-Webster Medical Dictionary C 200 merian-webster/inc.
5. فیلیپ مین لاندر (1876ـ1841) نویسنده فلسفه خودکشى, معتقد بود میل به نابودى در ماهیت وجود منفرد اعم از جان دار و غیر جان دار نهفته است, اخلاق فردى خودمدارانه است و خودکشى وسیله اى است براى نجات جهان (یعنى نابودى). وى که به دیدگاه هایش صادقانه پاى بند بود دست به خودکشى زد.
6. Sharp. A. E. "Pessimism" in Catholic Encyclopedia: www. newadvent. org/cathen/11740. htm.
7. Janway, Christopher. "Schopenhauer", in Rotledge Encyclopedia of philosophy, vol.8, G. Editor: Edward craig (Routledge, 1998) p. 554.
8. چایدستر, دیوید, شور جاودانگى, ترجمه غلامحسین توکلى, مرکز مطالعات و تحقیقات ادیان و مذاهب, چاپ اول, 1380, ص407.
9. ر.ک: کاپلستون, فردریک, تاریخ فلسفه, جلد هفتم, ترجمه داریوش آشورى, انتشارات علمى و فرهنگى, 1372, ص9ـ 268; کرسون, آندره, فلاسفه بزرگ, ترجمه کاظم عمادى, انتشارات صفیعلى شاه, چاپ چهارم, 1363, ص157 به بعد.
10. Schopenhauer, Stadies in pessimism, chap.1: on the sufferings of the word.
11. ناس. جان, تاریخ جامع ادیان, ترجمه على اصغر حکمت, انتشارات علمى و فرهنگى, چاپ یازدهم, 1380, تهران, ص194.
12. همان, ص193.
13. تاریخ فلسفه, ج7, ص286.
14. تاریخ جامع ادیان, ص628.
15. همان, ص629.
16. تاریخ فلسفه غرب, ج7, ص134.
17. Hume, Savid. Dialogs Converning Natural religion, ed. Richard, h. Pobkin, (Indianapolis: Hakett, 1980).
18. معرى, ابوالعلاء (احمد بن عبدالله بن سلیمان), لزوم ما لایلزم, چاپ اول, مطبعه الجمالیه, 1915, مصر, ص234.
19. فروغى, محمدعلى و غنى, قاسم, رباعیات خیام, انتشارات اساطیر, چاپ اول 1371, تهران, ص78.
20. Stadies in Pessimism, chap.1.
21. Loemker, I. E., "Pessimism and Optimism", Encyclopedia of Philosophy, ed. by: Paul Edwards, vol.6 (macmillan publishing Co, 1972), p.114.
21. ابن سینا, الشفاء, (الالهیات), مقدمه و تحقیق ابراهیم مدکور, چاپ اول, ناصرخسرو, 1363, تهران, ص284; ملاصدرا, الحکمة المتعالیه فى الاسفار العقلیه, ج7, چاپ دوم, مکتبه المصطفوى.