این نظام درمانى منحصر به فرد, که دست یابى به همان اهداف درمان هاى رشدى (growth) را در نظر داشته, به وسیله یک ایرانى پیرو ارزش هاى اسلامى به نگارش درآمده و نخست در محیط دانشگاهى (دانشگاه فردوسى مشهد) و سپس در محیط زندان بسط یافته است. اولین تماس دکتر جلالى طهرانى با من, به دلیل خواندن نوشته هایم در مورد زندان بود. معلوم شد که وى یک نظام روان درمانى منحصر به فرد ایجاد کرده است که باعث بهبود زندگى زندانیان مى شود و به اعتقاد من, نه تنها در زندان هاى سراسر جهان, بلکه براى همه مردم در هر کجاى جهان و با هر دین و مسلکى ارزش مند است. خوانندگان از بررسى این نظام درمانى, فایده مضاعفى نیز خواهند برد, چرا که تا حدى فلسفه و نظریه اسلام و نیز نظریه و روش روان درمانى را تبیین مى کند. این بررسى عمدتاً در حوزه روان شناسى وجودى ـ انسانگراى (existential-humanistic) قرار مى گیرد, که نمونه هاى متعددى از آن در این کتاب وجود دارد. مفهوم توحید مستلزم داشتن یک سیستم ارزشى وحدت بخشى است که براى جهت بخشیدن به زندگى شخص به کار مى آید. این سیستم ارزشى مى تواند مبتنى بر یک جهت گیرى اصیل دینى یا معنوى باشد, سیستم ارزشى اى که ویکتور فرانکل (Viktor Frankl) و او. هوبارت مورر(O. Hobart Mowrer) نیز به آن اشاره کرده اند. این شیوه درمان که روش آن شش نکته را در بر مى گیرد, به عنوان درمان کل فرد توصیف شده و به وسیله یک گروه که معمولاً متشکل ازمدیربالینى درمان, درمان گر, مددکار اجتماعى, کارشناس تحصیلى, کارشناس پزشکى و مشاور همتا است, انجام مى پذیرد
کلینى, م. (1978), اصول الکافى, ج1, کتاب العقل والجهل (ترجمه س. م. ح. رضوى), تهران, ایران, مرکز جهانى علوم اسلامى.
Glorious Quran (1996 Ed.). Tehran, Iran: Usveh Publishers.
Allport, G. W. (1951). The individual and his religion. NewYork: Macmillan.
Allport, G. W. (1967). Personal religious orientation and prejudice. Journal of Personality and Social Psychology, 5, 432-443.
Allport, G. W. (1968). The person in psychology . Boston: Beacon Press.
Angyal, A. (1956). A theoretical model for personality studies. In C. E.
Moustakas (Ed.), The self (pp. 44-58). New York: Harper & Row.
Bonner, H. (1961). Psychology of personality. NewYork: The Rand Press.
Csikszentmihalyi, M. (1990). Flow: The psychology of optimal experience. NewYork: Harper & Row. Freud, S. (1964). The future of an illusion. Garden City, NY: Doubleday.
Jalali-Tehrani, S. M. M. (1985). Religious commitment as a factor in personality integration. Unpublished doctoral disseration, Saybrook Institute, San Francisco.
Jalali-Tehrani, S. M. M. (1996a). Islamic theory and humanistic psychology. The Humantistic Psychologist, 3(24), 341-349.
Jalali-Tehrani, S. M. M. (1996b). An application of Cognitive Therapy in Iran. Journal of Cognitive Therapy, 3(10), 219-225.
Jalali-Tehrani, S. M. M. (1997). A prison reform project in Iran. Journal of Humanistic Psychology , 37(1), 92-109.
Krug, S. E. (1980). Clinical Analysis Questionnaire Manual. Champaign, IL: Institute of Personality and Ability Testing.
Lecky, P. (1961). Self-consistency. USA: Shoestring Press.
Levy, L. H. (1970). Conceptions of personality. NewYork: Random House. Myers, D. G. Social psychology (4th ed.). NewYork: McGraw Hill.
Radhakrishnan, S. (1956) . Human personality. In C. E. Moustakas (Ed.), The self (pp. 101-123). NewYork: Harper & Row.
Ryckman, R. M. (1989). Theories of personality. Pacific Grove, CA: Brooks/Cole.
Tabatabai, S. M. H. (1980). A Shiصite anthology. Albany, NY: State University of NewYork.
Tillich, P. (1957). Dynamics of faith. NewYork: Harper & Row.
)