گناه ایمان گرایى ویتگنشتاین

(ویتگنشتاین) داراى شخصیت پیچیده اى است و در واقع, همین پیچیدگى شخصیت اوست که وى را تا این حد, جذاب ساخته است.گرچه افکار و اندیشه هاى وى اغلب پیچیده است و در قالب واژگان خاصى بیان مى شود, اما واقع امر این است که پیچیدگى شخصیت وى, ناشى از افکار پیچیده و یا واژگان مبهم و دشوار وى نیست; بلکه این پیچیدگى, از خصایص دوران اوست; دورانى که دو جنگ جهانى به خود دید و در فاصله آن دو جنگ, اوضاع نابسامان اقتصادى حکمفرما بود. نیمه نخست قرن بیستم, دوره بارورى و خلاقیت فرهنگ غرب به شمار مى رفت; هرچند این بارورى, ابعاد مخرّب شدیدى نیز به همراه داشت. در این دوره بود که استالینیزم جایگزین آرمان گرایى انقلاب بلشویکى شد و در آن, نغمه هاى آهنگ سازان قرن نوزدهم جاى خود را به کارهایى آزمایشى به سبک آتانولیزم1 داد و در نتیجه, براى تمجید و ستایش از نوآوریهاى ماشین وار فوتوریست2 ها (آینده گرایان) و پوچ گرایى آشکار نهضت دادا ـ3 که بر آزادى کامل سبک و روش تأکید مى ورزید ـ چشم اندازهاى روشن دوران پس از آمپرسیونیسم4 به کنار زده شد. گمان بر این بود که همه چیز را مى توان به چند اصل علمى تأویل برد, چه آن شىء یک اثر هنرى باشد و یا امرى مربوط به موسیقى, روان شناسى و یا سیاست. در نتیجه چنین وضعیتى, نظامهاى دست و پاگیر قرن نوزدهم درهم ریخت و به جاى آن جهان بینى علمى جدیدى پدیدار شد.