فرآیندهاى درونى مسیحیت

ماهیت تجزى گرا و رهیافت آخرت گرایانه مسیحیت, این دین را از اساس, بى نیاز از فرآورده هایى چون (شریعت), (کلیسا) و (الهیات) که حلقه هاى اتصال دنیا و آخرت, ماندگارى ایمان و پایدارى امور مقدس و متعالى در حیاتِ این جهانى هستند, مى نمود. با وجود این, تجربه تاریخى مسیحیت, فرآیندهایى را در خاطر دارد که طى آن, این جوهر (غیر شریعتى), (غیر نهادى) و (غیر کلامى) بتدریج قلب گردید و ماهیتى کاملاً متفاوت با آنچه در ذهن و روح مسیح(ع) مى گذشت و آن را در عمر کوتاه تبشیرى اش تعلیم داد و در حیات معنوى اش نیز متجلى گشت, پیدا نمود. مسیح(ع) که حرکت خویش را با پشت کردن به دنیا آغاز نمود و نسبت به رخدادهاى اجتماعى ـ سیاسى پیرامون خویش بى اعتنایى پیشه کرد و تمامى توجهات و نگاهها را به سوى آسمان و به درون انسان معطوف ساخت, طبعاً تلاش چندان مؤثرى براى بنیادگذارى این ستونهاى برپا دارنده و این عناصر مقوم یک دینِ ماندگار به کار نبُرد. لیکن در دوره رسولان, پس از این که از به سر آمدن عمر دنیا و در رسیدن قریب الوقوع ملکوت آسمان, نا امیدى حاصل شد, مسیحیان به طور جدى خود را نیازمند این عناصر یافتند. و به ناچار, در یک روند تدریجى با اخذ و اقتباس از ادیان و مسلکهاى گذشته و بازخوانى و تفسیر خودباورانه آموزه هاى مسیح(ع), دست به کار خلق و ابداع عناصرى شدند که براى حفظ و استمرار یک دین جهانى و صاحبِ داعیه, ضرورى بود. در ادامه این نوشتار, زمینه ها و عوامل شکل گیرى و بسط این فرآیندهاى موازى در استکمال دیانت مسیح(ع) را بررسى مى کنیم.