Ghazali's Theory of Mean for Moral Virtues

Document Type : The Quarterly Jornal

Author

Abstract

Ghazālī's moral theory is a version of virtue theory, consisting in fact of three philosophical, traditional (hadith-based) and mystical aspects, with the latter two playing a more prominent role than the former. On the one hand, he follows the Aristotelian theory of the mean according to which moral virtue is a mean between the two extremes of vice, and on the other hand, in addition to rational reasoning, he takes Sharia to be a criterion of virtues as well, determining moral virtues on the basis of Quranic verses and hadiths. In general, he takes wellbeing to be the particular perfection of a being, and in particular, he takes human wellbeing to be knowledge of the natures of things. It seems, however, that in addition to knowledge, he takes four other factors-external good, bodily virtues, moral virtues and afterlife wellbeing-to be part of human wellbeing, the first three of which play a preparatory role in the latter. The real human wellbeing, he thinks, is meeting God. Ghazālī has his own contributions in the theory of mean concerning moral virtues, such as adding a faculty of justice to Plato's three faculties, a new definition of practical reason whose function is to move the body and to manipulate appetitive and anger faculties, a new definition of the virtue of justice, adding the criterion of Sharia to that of reason as a criterion for determining the mean, providing a hadith-based argument for the theory of the mean, adding religious and sufistic virtues to the inventory of moral virtues.

Keywords

References

1. ابن‌سینا، حسین‌بن‌عبدالله (1371)، المباحثات، انتشارات بیدار، قم: چاپ اول.
2. ــــــــــــ (1383)، رساله نفس، با مقدمه و حواشی دکتر موسی عمید، همدان: انتشارات دانشگاه بوعلی سینا و انجمن آثار و مفاخر فرهنگی.
3. ارسطو (1378)، اخلاق نیکوماخوس، ترجمه محمدحسن لطفى، چاپ اول، تهران: انتشارات طرح نو.
4. ــــــــــــ (1378)، درباره نفس، ترجمه علی‌مراد داوودی، تهران: انتشارات حکمت.
5. افلاطون (1367)، جمهوری، دوره آثار افلاطون، ترجمه محمدحسن لطفی، چاپ دوم، تهران: انتشارات خوارزمی.
6. خزاعی، زهرا (1384)، «ارسطو، هیوم و اخلاق فضیلت»، اندیشه نوین دینی، ش14.
7. دوانی، جلال‌الدین (1391)، اخلاق جلالی (لوامع الاشراق فی مکارم الاخلاق)، تصحیح عبدالله مسعودی ارانی، تهران: انتشارات اطلاعات.
8. راغب اصفهانی (1408ق)، تفصیل النشأتین وتحصیل السعادتین، بیروت: دارالغرب الاسلامی.
9. ــــــــــــ (ابوالحسین قاسم بن محمد بن مفضل) (1428ق)، الذریعه الی مکارم الشریعه، چاپ اول، قاهره: انتشارات دارالسلام.
10. شیدان‌شید، حسینعلی (1385)، عقل در اخلاق از نظر غزالی و هیوم، قم: انتشارات حوزه و دانشگاه.
11. طوسى، خواجه نصیرالدین (1413ق)، اخلاق ناصری، تهران: انتشارات علمیه اسلامیه.
12. غزالی، ابوحامد محمد (1361)، تهافت الفلاسفه، ترجمه علی اصغر حلبی، تهران: مرکز نشر دانشگاهی.
13. ــــــــــــ (1371)، کتاب الاربعین، ترجمه برهان الدین حمدی، تهران: انتشارات اطلاعات.
14. ــــــــــــ (1381)، کیمیای سعادت، تصحیح احمد آرام، چاپ هشتم، ج1، تهران: انتشارات گنجینه.
15. ــــــــــــ (1989)، میزان العمل، بیروت: دار الکتب العلمیه.
16. ــــــــــــ (2000)، معیار العلم، تصحیح علی بوملحم، بیروت: دار و مکتبة الهلال.
17. ــــــــــــ (2004)، احیاء علوم الدین، چاپ اول، بیروت: دار و مکتبة الهلال.
18. فارابى، ابونصر (1971)، فصول متنزعه، تحقیق فوزی متری نجار، بیروت: دار المشرق.
19. فرانکنا، ویلیام کى (1376)، فلسفه اخلاق، ترجمه هادى صادقى، چاپ اول، تهران: مؤسسه فرهنگى طه.
20. مسکویه، ابوعلی (1384)، تهذیب الاخلاق، قم: انتشارات زاهدی.
21. ملاصدرا، صدرالدین محمد (1379)، الحکمه المتعالیه فی الاسفار العقلیه الاربعه، قم: انتشارات مصطفوی.
22. Hooft, Stan van (2006), Understanding Virtue Ethics, Acumen Publisher.
 
Naqd Va Nazar
Volume 19, Issue 76 - Serial Number 76
December 2014
Pages 95-120

Files

Share

How to cite

Statistics