TY - JOUR ID - 72564 TI - تحلیلی تاریخی از علم‌انگاری ارادۀ خداوند در کلام امامیه JO - نقد و نظر JA - JPT LA - fa SN - 1062-8952 AU - اقوام کرباسی, اکبر AD - استادیار پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، قم، ایران Y1 - 2022 PY - 2022 VL - 27 IS - 105 SP - 112 EP - 136 KW - ارادۀ الهی KW - معتزله متأخر KW - معتزلۀ متقدم KW - داعی KW - علم به مصلحت DO - 10.22081/jpt.2022.62182.1880 N2 - مطالعۀ تاریخ اندیشه‌های کلامی در قرون نخستین، به‌روشنی حاوی این واقعیت است که اراده در نظر متکلمان امامیۀ این دوران، حقیقتی حادث و متمایز از علم و قدرت خداوند بوده است. علم انگاری ارادۀ خداوند اما، اگر چه در تاریخ کلام اسلامی نخستین بار در جریان کلامیِ اعتزال مطرح شد، اما در جریان کلام امامیه، این متکلمان دوران میانه - یعنی مدرسه کلامی ری و حله - هستند که در تبیین اراده چنین دیدگاهی را مطرح می‌کنند. متکلمان امامیۀ این دوران، اراده را به داعی و داعی را به علم به مصلحت درون فعل شناسانده‌اند. میراث باقی‌مانده از این گروه متکلمان، اگرچه در این امر که ارادۀ الهی امری حادث است یا قدیم، مذبذب و در رفت‌و‌برگشت است؛ با این همه می‌توان بر پایه شواهدی، ایدۀ حدوث اراده بر قدمت آن را ترجیح داد. این مقاله با روش کتابخانه‌ای و تحلیل تاریخی در پی پاسخ به این پرسش است که چگونه این گردش معرفتی در تبیین ارادۀ الهی رخ داده است. نتیجۀ تحلیل‌های تاریخی این پدیده ما را بدین سو رهنمون می‌کند که متکلمان این دوره از کلام امامیه به دلیل فاصله‌گیری کلام مرسوم از سامانۀ روایات اهل‌بیت(علیهم السّلام) و اقبال به جریان کلام اعتزالِ متأخر، تحلیل‌ها و تبیین‌های کلامی این جریان کلامی را به‌عنوان نسخه‌های حل مشکلاتِ معرفت‌شناختی مطرح‌شده از سوی جریان فکر فلسفی پذیرفتند و در کلام امامیه وارد نمودند. UR - https://jpt.isca.ac.ir/article_72564.html L1 - https://jpt.isca.ac.ir/article_72564_527e4550e1a5aced2254ed6913584181.pdf ER -